Σαν σήμερα: Αυτοκτόνησε ο αξεπέραστος Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουέι

Ότι και να πει κανείς για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι λίγο. Υπήρξε ένας συγγραφέας που έγραφε αριστουργήματα αλλά πάνω απ’ όλα ήταν μια ανήσυχη προσωπικότητα που ήθελε πάντα το κάτι παραπάνω, το νέο, το ωραίο, και όχι το νορμάλ. Υπήρξε δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής, μποξέρ, ταυρομάχος και λάτρης του γυναικείου φύλου, κάνοντας τέσσερις γάμους μέχρι τον θάνατο του στα 62 του χρόνια. Σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς, έχοντας κερδίσει βραβείο Πούλιτζερ και Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Γεννήθηκε το 1899 κοντά στο Σικάγο. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και φυσιολάτρης κάτι που φρόντισε να μεταδώσει στον γιο του, ενώ η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια της όπερας και δασκάλα μουσικής. Από εκείνη ο Έρνεστ πήρε την αγάπη για τις τέχνες. Η πόλη που μεγάλωσε ήταν συντηρητική και αρκετά θρησκευόμενη, με τον Χέμινγουεϊ να την αποκαλεί αργότερα μια πόλη «ανοιχτές αυλές και στενά μυαλά».

Στα εφηβικά του χρόνια διακρίθηκε στα γράμματα και ειδικότερα την φιλολογία αλλά και σε αθλήματα όπως το μποξ και το American Football. Όταν αποφοίτησε από το λύκειο αποφάσισε να μην πάει σε κάποιο κολλέγιο και εργάστηκε αμέσως ως δημοσιογράφος. Μετά από προτροπή του πατέρα του, προσπάθησε να καταταγεί στον Αμερικανικό Στρατό για να λάβει μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απ’ όπου όμως απορρίφθηκε μάλλον λόγω προβλήματος όρασης από το αριστερό του μάτι. Το 1917 όμως έγινε εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου για τον Ερυθρό Σταυρό.

@lithub.com

Σε λίγο καιρό μετατέθηκε στην Ευρώπη και το ιταλικό μέτωπο. Έκανε μια στάση στο Παρίσι και μετά πήγε στο Μιλάνο. Εκεί ήρθε σε πρώτη επαφή με τις θηριωδίες του πολέμου μεταφέροντας πτώματα με το ασθενοφόρο. Λίγες μέρες μετά την άφιξή του τραυματίστηκε σοβαρά από θραύσματα όλμου και επέζησε καθαρά από τύχη. Μετά το πέρας του πολέμου παρασημοφορήθηκε από το ιταλικό κράτος για την ανδρεία του.

Το 1920 κι ενώ επέστρεψε στις ΗΠΑ, ξεκίνησε ξανά να εργάζεται ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής της Toronto Star Weekly. Την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε για πρώτη φορά την Χάντλυ Ρίτσαρντσον, με την οποία έζησε για λίγο καιρό στο παρίσι. Εκεί γνώρισε τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Έζρα Πάουντ και τον Τζαίημς Τζόυς. Κάλυψε δημοσιογραφικά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και έγραψε σημαντικές ανταποκρίσεις για την καταστροφή της Σμύρνης και την ανταλλαγή πληθυσμών της Θράκης.

Αφού χώρισε , το 1927 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά την Αμερικανίδα Πωλίν Φάιφερ, ανταποκρίτρια μόδας για τα περιοδικά Vanity Fair και Vogue. Τον επόμενο χρόνο και αφού απέκτησε τον δεύτερο γιο του, ο πατέρας του αυτοκτόνησε λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά και υγείας.

Μετά από κάποια σημαντικά έργα, το 1929 ήρθε το πρώτο βιβλίο που γνώρισε μεγάλη αναγνώριση και εμπορική επιτυχία με τίτλο «Αποχαιρετισμός στα όπλα». Τότε γνωρίστηκε και με την Γερτρούδη Στάιν, που τον έβαλε στον κύκλο των καλλιτεχνών της Μονμάρτρης αλλά και σε εκείνη της «Lost generation», των εξόριστων Αμερικανών συγγραφέων του Παρισίου. Το 1933 πήγε στην Αφρική όπου συμμετείχε σε σαφάρι που διήρκησε τουλάχιστον τρεις μήνες και το υλικό που μάζεψε είχε ως προϊόν το βιβλίο του «Οι Πράσινοι λόφοι της Αφρικής».

@wikipedia.org

Το 1937 πήγε ως ανταποκριτής στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ισπανίας. Την περίοδο αυτή ανέπτυξε παράλληλα σχέση με την Μάρθα Γκέλχορν, η οποία επίσης κάλυπτε τον πόλεμο, γεγονός που οδήγησε σε ένα δεύτερο διαζύγιο το 1940 και σε έναν τρίτο γάμο του με την Γκέλχορν, λίγες εβδομάδες αργότερα. Εκείνη την χρονιά εκδόθηκε και ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του με τίτλο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» που έχει να κάνει με τον ισπανικό εμφύλιο.

Ύστερα θα εγκατασταθεί στην Κούβα, αγοράζοντας την βίλα Φίνκα Βίχια, έναντι 18.500 δολαρίων. Η Κούβα αποτέλεσε την βάση του σχεδόν μέχρι τον θάνατό του. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χέμινγουεϊ αποφάσισε να πάει στην Ευρώπη για να καλύψει τον πόλεμο το 1944. Έφτασε στο Λονδίνο όπου γνώρισε τη δημοσιογράφο του περιοδικού Time Μαίρη Γουέλς και αφού χώρισε για Τρίτη φορά, παντρεύτηκε για τέταρτη και τελευταία φορά.

Όλα αυτά τα χρόνια είχε μια αγάπη για το αλκοόλ και τα μπαρ, ιδιαίτερα του Παρισίου, ήταν το δεύτερο σπίτι του. Ως πολεμικός ανταποκριτής ακολούθησε την απόβαση στην Νορμανδία και μπήκε μαζί με τον Αμερικανικό Στρατό στο Παρίσι. Εκεί ζήτησε βοήθεια για να ελευθερώσει το αγαπημένο του μέρος: το μπαρ του ξενοδοχείου Ριτζ. Οι αξιωματικοί του στρατού δεν του την έδωσαν αλλά ήταν αποφασισμένος. Πήρε μαζί του μερικά μέλη της αντίστασης και έφτασε έξω από το μπαρ στις 25 Αυγούστου.

@time.com

Όταν μπήκε ο διευθυντής τον πλησίασε και ο Χέμινγουεϊ τον ρώτησε «Που είναι οι Γερμανοί; Ήρθα να σας ελευθερώσω». Ο διευθυντής του απάντησε πως οι Γερμανοί είχαν φύγει και πως δεν μπορούσε να τον αφήσει να μπει με το όπλο στα χέρια. Ο Χέμινγουέϊ άφησε το όπλο στο αυτοκίνητο επέστρεψε στο μπαρ και ήπιε 52 dry martini. Κατάφερε όμως να βρει και στο Γερμανούς που κρύβονταν στο κελάρι. Αυτός ήταν ο Χέμινγουεϊ: ατρόμητος και πότης.

Έκανε 10 χρόνια να εκδώσει βιβλίο και όταν το έκανε το «Μέσα απ' το ποτάμι και στα δένδρα» πήρε κακές κριτικές και πολλοί είπαν πως το είχε χάσει. Δυο χρόνια αργότερα ο Χέμινγουεϊ απάντησε με μια νουβέλα που είχε τίτλο «Ο γέρος και η θάλασσα» που ανέτρεψε τα πάντα. Δημοσιεύτηκε πρώτα στο περιοδικό Life και του χάρισε το βραβείο Πούλιτζερ, ενώ ήταν και η αφορμή για να κερδίσει την επόμενη χρονιά το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το συνολικό του έργο.

@thebikecomesfirst.com

Τα επόμενα χρόνια αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας. Η υπερβολική χρήση αλκοόλ δεν βοήθησε, ούτε η κατάθλιψη που άρχισε να εμφανίζει. Κατάφερε όμως ν ολοκληρώσει το αυτοβιογραφικό του έργο «Μια κινητή γιορτή» που όμως εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Εγκατέλειψε την Κούβα και μετακόμισε στο Άινταχο, όπου νοσηλέυτηκε στην κλινική Mayo για την κατάθλιψη και την παράνοιά του. Τα 11 με 15 ηλεκτροσόκ όχι μόνο δεν βοήθησαν αλλά πιθανόν να τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Στις 2 Ιουλίου του 1961, 19 ημέρες πριν κλείσει τα 62 του χρόνια, κι αφού είχε ήδη κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι με κυνηγετικό όπλο. Υπήρξε ένας ανήσυχος άνθρωπος, πολυγραφότατος συγγραφέας, με την ζωή του να είναι μια συνεχής περιπέτεια.